Najskuteczniejsza i najprostsza metoda odchudzania ______________________________________________________________________________ www.eioba.pl/files/articles_thumbs/thumb_103313.jpg Naukowcy już kilkanaście lat temu odkryli, że spanie nago nocą jest jedną z najlepszych form aktywnego spalania zbędnych kalorii, którymi zgrzeszyłaś w trakcie dnia. ______________________________________________________________________________ Ponieważ Twoje ciało zmuszone jest wtedy podjąć aktywny - choć pozostający poza Twoją świadomością - wysiłek, aby utrzymać stałą ciepłotę ciała. A przez to Twój organizm musi spalić www.eioba.org/files/user500/sleeping.jpgwięcej energii niż... podczas kilkunastominutowego joggingu. Zresztą, zauważ. Kiedy śpisz w pidżamie, koszuli nocnej, czy nawet w koszulce i majtkach, kiedy przykryjesz się kołdrą, albo potem odkryjesz się, musi minąć dłuższa chwila, zanim poczujesz znaczącą różnicę w ciepłocie. Ma tu miejsce pewna bezwładność. Schłodzić musi się nie tylko Twoja skóra, ale także - wcześniej - Twoje okrycie. Kiedy śpisz nago, czujesz całą skórą każdy powiew, odkrycie choćby fragmentu skóry. Całe Twoje ciało jest jak jeden czuły termometr. Dlatego - śpij nago, kiedy tylko możesz. To niewiarygodne, że tak niewiele kobiet stosuje ten prosty i nie wymagający żadnego wysiłku zabieg odchudzający! Spanie nago ma zresztą także inne dobroczynne skutki, które warto wziąć pod uwagę. Oswaja Cię z własnym ciałem. Zdziwiona? Wiele kobiet nie akceptuje swojego ciała. W grę wchodzą różnego rodzaju kompleksy. Skazy. Prawdziwe lub wyobrażone. Niektóre kobiety nie lubią patrzeć na siebie bez ubrania. Choć często są to - obiektywnie rzecz biorąc - atrakcyjne kobiety. Zawsze coś na siebie narzucają. Koszulkę. Szlafrok. Cokolwiek. Śpiąc nago, zaczynasz przyzwyczajać się do swojego ciała. I niezależnie, jak dziwnie to brzmi, pozwala Ci to w większym stopniu zaakceptować siebie samą. Po prostu przyzwyczajenie zwiększa akceptację. I jeszcze jedno. Dr Bissoon, propagator mezoterapii, także zaleca paniom spanie nago jako formę... walki z cellulitem, "pomarańczową skórką", tym prawdziwym utrapieniem wielu kobiet. Dlaczego? Obcisła bielizna, gumki majtek, powodują utrudnienia w cyrkulacji systemu limfatycznego, zaburzając usuwanie toksyn i produktów przemiany materii. Jeśli weźmiesz pod uwagę, że cały proces jest szczególnie intensywny w nocy, jasne się staje, dlaczego tak prosta rzecz jak spanie nago, przeciwdziała powstawaniu cellulitu i łagodzi jego objawy. A poza tym, spanie nago może być całkiem przyjemne. To jak powrót do natury. Sprawdź dobroczynne działanie spania bez ubrania. Kto wie, może już nigdy więcej nie włożysz koszuli nocnej? Autor: Marsen s.c. Źródło: http://www.marsen... . Przedruk dokonany za zgodą autora. Autor: Marsen s.c. Odnośnik do oryginalnej publikacji: http://www.marsen.....)ca9.htm Licencja: Wszelkie prawa zastrzeżone

INŻYNIER a potem sklepikarz

Czas, powszechności wykształcenia wyższego, miał dopiero nastąpić, ale już czuło się, że matura to za mało. Stało się normą, stwarzanie przez zakłady pracy, dogodnych warunków do studiowania wieczorowego i zaocznego. Wcześniejsze opuszczanie zakładów pracy, aby zdążyć na zajęcia, dodatkowe urlopy płatne, na czas sesji egzaminacyjnej. Tylko ktoś wyjątkowo leniwy, albo wprost głupi, nie skorzystałby z takich udogodnień. Tym sposobem, wielu zdolnych, doświadczonych zawodowo fachowców ze średnim wykształceniem, uzupełniło wiedzę teoretyczną, zasilając szeregi kadry kierowniczej, projektanckiej a często również dydaktycznej i naukowej.

Ja początkowo, nie czułem potrzeby studiowania, systemem wieczorowym, ale mając do wyboru służbę wojskową albo studia, wybrałem oczywiście studia.

Po dwu latach pracy, /o czym piszę w innym miejscu/, znowu mój czas wypełnił się całkowicie. Wracałem po zajęciach na uczelni, /wliczając w to dojazd pociągiem/około godziny 21.00, totalnie zmęczony, niestety trzeba było jeszcze przeglądnąć notatki, często zrobić pracę kontrolną, więc czasu na sen, było stanowczo za mało. Mimo takiego zmęczenia, czas studiowania wieczorowego, wspominam z sentymentem. Zajęcia, prace kontrolne, kolokwia i egzaminy /zdarzało się niezliczone/, żarty z kolegami, podczas przerw, gra w karty w pociągu, w czasie powrotu do domu, żeby się odprężyć i nie zasnąć. Można powiedzieć żartem, że tak mi się podobało to studiowanie, że zamiast czterech lat, wyszło sześć, ale to wszystko przez mój niepokorny charakter i nieopanowany język, podpadłem wykładowcy z chemii i po siódmej niezliczonej poprawce egzaminu, zmuszony byłem powtarzać pierwszy rok, a trzeci rok repetowałem z powodu niepotrzebnie urażonej ambicji i obrażeniu się na wykładowcę. Nie zgłosiłem się na kolejne egzaminy i po nieobecności na egzaminie komisyjnym, zostałem wezwany przez Dziekana Wydziału Mechanicznego, na wyjaśniającą rozmowę. W tej trójstronnej rozmowie, wyjaśniliśmy sobie z wykładowcą, wzajemne pretensje, ale nie dało się cofnąć faktów i rok został stracony/ korzyścią był udzielony mi urlop „dziekański’, zaliczający wszystkie zdane egzaminy, przez co uczęszczałem tylko na kilka przedmiotów/. Lata studiów w systemie wieczorowym, diametralnie różniły się od studiów dziennych, ale nie wymaganiami, czy też przerabianym materiałem, ale tym, co w byciu studentem jest najmilsze. Wolność bywanie w klubach studenckich, rajdy z przyjaciółmi, juwenalia i wiele innych przyjemnych rzeczy. To wszystko nas omijało, z prostej przyczyny, pracowaliśmy a wielu z nas miało rodziny, żony, bardzo często dzieci. Gdyby nie wspaniała opiekunka naszej córki, to niemożliwe było by moje studiowanie i uzupełnianie średniego wykształcenia przez moją żonę. Ale po latach, nie pamięta się tych wszystkich trudności, a tylko to, co było piękne, czyli młodość.

Po sześciu latach i obronie pracy dyplomowej, zostałem inżynierem.

 Teraz żałuję, że nie podjąłem z marszu studiów magisterskich, ale wtedy byłem zmęczony, i uważałem to za niepotrzebny wysiłek.

Oczywiście, to nie był koniec nauki, bo cały czas musiałem doszkalać się na różnego rodzaju kursach, podnoszących kwalifikacje, ale to normalka, w każdym czasie. Kiedyś czytając w prasie, o życiu ludzi w tym „raju demokracji i dobrobytu”, jakim jawiły się wielu Polakom Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, natrafiłem na stwierdzenie, że przeciętny Amerykanin, zmienia zawód, kilka razy w ciągu życia zawodowego. Trudno było mi to zrozumieć, bo przecież u nas, ludzie pracowali w wyuczonym zawodzie, a bardzo często, też w jednym miejscu pracy od początku do emerytury. Dzisiaj z perspektywy czasu i przykrych doświadczeniach własnych oraz obserwacji życia, zrozumiałem to aż nadto dobrze. Wskutek transformacji ustrojowej, a co za tym idzie drastycznych zmian w gospodarce narodowej oraz perturbacji zdrowotnych/, o czym piszę w innym blogu „mojawojnazrakiemkrtani.blogspot.com/, znalazłem się w sytuacji bezrobotnego. Nikt, kto tego nie przeżył osobiście, nie zrozumie goryczy i upokorzenia, jakie wiąże się z szukaniem pracy, i ciągłymi zapewnieniami ze strony potencjalnych pracodawców: „..Dziękujemy, zadzwonimy do Pana…”. Po bezskutecznych poszukiwaniach pracy, kupiliśmy z żoną mały / ok.20 m2 powierzchni/ drewniany kiosk i otworzyliśmy sklepik spożywczy. I w ten sposób zostałem „prywaciarzem”, jak wówczas mawiano. Ponownie musiałem szybko i skutecznie, wyedukować się na handlowca, ekspedienta. Przewertowałem niezliczone ilości przepisów, aktów prawnych, przegadałem wiele godzin ze znajomymi, którzy byli biegli w tej materii, zanim dotarło do mnie, jak obszerna jest to wiedza. Nabrałem szacunku, do całej grupy zawodowej ludzi, wykonujących ten zawód i już nigdy nie pozwoliłem sobie, ani innym, powiedzieć pogardliwie: „sklepikarz”. W ten sposób, ciągle się doszkalając, przez 18 lat wykonywałem zawód: biznesmen w branży handel spożywczy. Robiłem to, co w najgorszych snach, nigdy mi się nie przyśniło, stałem po tamtej stronie lady, i wiecie, podobało mi się…………….

Edukacja

EDUKACJA

Z pozycji dojrzałego człowieka, widzę jak wielką loterią i odpowiedzialnością, jest podjęcie właściwej decyzji dotyczącej nauki dziecka i zaplanowania jego przyszłości. Muszę z przykrością stwierdzić, że nie ma żadnej „złotej” rady w tej materii. Rodzice, kierując się dobrem swojej pociechy, nie biorą pod uwagę tego, co chciałoby dziecko, /bo przecież my wiemy lepiej/, z drugiej strony, pozwolenie dziecku, na swobodny wybór przyszłego zawodu, też nie rozwiązuje tego problemu, bo i tak, możemy kiedyś usłyszeć:, „dlaczego, na to pozwoliliście”.

Ja, jako 14-latek, /bo wtedy nauka w szkole podstawowej, trwała 7 lat/, postawiłem swoich rodziców, przed tym trudnym wyborem. Tatuś, widział we mnie elektryka, obserwując moje ciągotki politechniczne, odziedziczone po dziadku, Mamusia optowała za Liceum Ogólnokształcącym, opierając się na opinii mojej polonistki i własnych obserwacjach. Miałem zdolności łatwego przyswajania wiedzy i to bardziej humanistycznej, dużo czytałem, pisałem bez problemu dobre wypracowania. Łatwo uczyłem się wierszy, byłem na kilku konkursach recytatorskich, gdzie osiągałem dobre wyniki. Ale ja odrzuciłem Liceum na wstępie, zakładając, że muszę zdobyć zawód, aby się jak najszybciej usamodzielnić. Tą nie najmądrzejszą decyzją totalnie zaskoczyłem swoich nauczycieli i rodziców. A w szczególności Tatusia, bo złożyłem dokumenty do Technikum Stoczni Rzecznych /późniejsze Technikum Żeglugi Śródlądowej/ w Koźlu/obecnie Kędzierzynie-Koźlu/ zamiast do Technikum Elektrycznego. Czas zweryfikował ten wybór, o wiele za późno. Ale wtedy po zdanym „śpiewająco” egzaminie wstępnym, byłem najszczęśliwszym na świecie….W dużej grupie dzieci, przystępujących do egzaminu wstępnego, byli absolwenci renomowanych szkół z Warszawy, Krakowa i Wrocławia, którzy z dumą nosili w klapach swoich marynarek, złote odznaki „Wzorowego Ucznia”. Moja małomiasteczkowa szkoła, nie stosowała takich wyróżnień, ale za to dała solidną wiedzę, która umożliwiła mi, dostanie się do tej szkoły. I tak zostałem „kanalarzem”, bo taki przydomek nosili uczniowie tej szkoły.

„KANALARZ”

Do tej pory nie wiem, dlaczego tak uparłem się, aby dostać się właśnie do tej szkoły, bo oprócz nazwy i specyfiki zawodu/ jedyna taka w Polsce/, nic jej specjalnie nie wyróżniało. Końcem lat pięćdziesiątych, były już w kraju szkoły średnie, na wysokim poziomie nauczania/ skończenie, których, od razu nobilitowało/, mieszczące się w porządnie wyremontowanych budynkach, miały dobrze wyposażone sale lekcyjne, pracownie i warsztaty techniczne. Moja szkoła była po prostu uboga, ale umiłowanie wody, / o czym już wspominałem/, skojarzone z nazwą szkoły, było tym decydującym imperatywem. Wówczas, wybór okazał się trafny, bo szkoła miała swój niepowtarzalny charakter i specyficzny klimat. Była to wtedy szkoła dla młodzieży męskiej, /chociaż do 1964 roku, zanotowano trzy absolwentki szkoły/, pochodzącej ze wszystkich zakątków kraju. W klasach, szczególnie pierwszych, było duże zróżnicowanie wiekowe i środowiskowe. Różnica wieku sięgała nawet 4 lat. Byli wśród nas weterani, którzy poznali kilka szkół w Polsce, a nasza była kolejnym przystankiem, ale trzon, stanowili „równolatkowie”. Większość z nas, była skoszarowana w internacie, zlokalizowanym w zabytkowym 3-piętrowym budynku, o pięknej stylowej elewacji. Nas, pierwszoroczniaków, umieszczono na III piętrze, , w pokojach o wysokości 3,5m, 4-ro,6-cio i 8-mio osobowych, z metalowymi, piętrowymi łóżkami. Wielkie, nieszczelne okna, piece kaflowe na węgiel, który trzeba było samemu przynieść z piwnicy i drewniana podłoga, skrzypiąca przy każdym kroku. Na korytarzu, była nasączona czarną substancją/mieszaniną terpentyny z jakimś środkiem dezynfekującym, wydającą niemiłą woń/.Na każdego mieszkańca pokoju, przypadała jedna półka w szafie odzieżowej i miejsce na jeden wieszak ubraniowy. Łazienki były typu wojskowego, czyli metalowe koryta przez cała długość pomieszczenia, nad korytami biegła rura z wodą i kilka kranów po obu stronach koryta. Woda oczywiście zimna, /bo na III piętro, ciepła woda nie dochodziła/, kąpiel w ciepłej wodzie, była w zbiorowej łaźni, raz w tygodniu. Miejsca do codziennej toalety, było stanowczo za mało, jak na taką ilość mieszkańców, ale nikt nie chodził brudny i niedomyty, bo tego i porządku w pokojach, pilnowali starsi koledzy, wyznaczeni przez wychowawców, na opiekunów pięter. Byli to przerośnięci uczniowie, o „zdolnościach” najgorszych kaprali w wojsku. Dlatego często w pokojach, podczas kontroli porządków, był tzw. „lotnik”, czyli rozrzucanie po całym pokoju, pościeli z łóżek i zawartości szaf i szafek. Podczas wieczornej kontroli czystości nóg, upatrzony delikwent /często byłem to ja/, biegał boso do łazienki, myć stopy, po powrocie stopy były czarne od wspomnianej podłogi, więc robił 10 karnych przysiadów i biegł z powrotem do łazienki. Ta ‘zabawa” trwała tak długo, aż umęczony delikwent, nie owinął sobie przy powrocie nóg ręcznikiem, potem gaszono światło na piętrze i lulu.

Pobudka, o świcie, była bardzo głośna, pełna wrzasków i trzaskania drzwiami.

Dantejskie sceny w toaletach i łazienkach, bo na wszystko było mało miejsca i czasu. Warunkiem wejścia na stołówkę i szybkiego zjedzenia śniadania, była 100% obecność klasy na zbiórce przed stołówką, dlatego aby nie „podpaść” kolegom, toaleta poranna była z reguły pobieżna, przekładana na czas po śniadaniu. Wielu „czyścioszków” wraz ze mną wstawało pół godziny przed dzwonkiem porannej pobudki, po to, aby mieć czas na spokojne skorzystanie z WC i toaletę poranną, bez potrzeby „walki o miejsce i wodę”. Ponadto, przy małym rozbiorze wody na niższych piętrach, mieliśmy luksus umycia się w lekko ciepłej.

Aby opanować temperamenty, tych dorastających / a często dorosłych/ chłopców, wprowadzono w szkole i internacie, dyscyplinę na wzór wojskowej.

Kadra pedagogiczna, w znakomitej większości męska, /często z przeszłością wojskową/, radziła sobie, całkiem dobrze z utrzymywaniem spokoju i porządku, chociaż nie sposób było wszystko idealnie opanować, i dochodziło do bójek na przerwach. Pamiętam taką śmieszną bójkę, gdzie najwyższy i dorosły chłopak, mierzący ok.180cm, bił się z trzema najniższymi chłopakami /150cm+ coś tam/, oni stali na ławce szkolnej/żeby zniwelować różnicę wzrostu/ i okładali się wzajemnie, a cała reszta klasy pokładała się ze śmiechu, chociaż z porozbijanych nosów kapała krew. Wśród tej trójki, był późniejszy mistrz Polski w boksie, wagi lekkopółśredniej.

Początek mojej życiowej „edukacji”, to przede wszystkim konieczność asymilacji z tym nowym dla mnie środowiskiem. Byłem w tym czasie chłopcem wątłym, /w co naprawdę trudno teraz uwierzyć/, niskiego wzrostu i nieśmiałym, ale zadziornym, przez co byłem doskonałym celem drwin z mojego dobrego wychowania, kulturalnego /bez przekleństw/ i literackiego wysławiania się.

W celu swoistej „resocjalizacji”, grzecznego chłopczyka nauczono palenia papierosów i picia wina. Ta „nauka”, z początku była dla mnie bardzo przykra. Wymiotowałem i odchorowywałem te lekcje, ale moi koledzy byli konsekwentni i nie pozwalali mi przestawać tych praktyk. Z czasem przywykłem do tych nałogów i zostałem zaakceptowany przez środowisko, ponadto byłem bardzo „użyteczny”, gdyż sumiennie odrabiałem zadania domowe, więc, było, od kogo odpisywać. Te doświadczenia życiowe, wyrobiły we mnie umiejętność współżycia w grupie, ukrywania swojej delikatnej części osobowości i nieśmiałości, przez co stałem się odporny na twarde życie w internacie. Ten czas wspominam z wielkim sentymentem, bo był to okres kształtujący charakter /no, może za wyjątkiem tych nałogów/, zawierania przyjaźni/ niektóre przetrwały do dzisiaj/ i umiejętność wartościowania postępowania i zachowań w życiu.

Oczywiście oprócz nauki, był czas na sport/ pomimo niskiego wzrostu, nieźle radziłem sobie w grze w siatkówkę/, na czytelnictwo, na kontynuację członkowstwa w harcerstwie/ byłem drużynowym zuchów/, co wypełniało bez reszty, skromny „czas wolny od zajęć”.

W tym czasie, miałem też pierwszą „randkę”, ze śliczną Halinką. Pamiętam tę randkę, nie tylko, dlatego że była pierwsza /byłem okropnie przejęty, stremowany, w głowie miałem scenariusz tego, co powiem i co zrobię, krok po kroku, ale dlatego, że koledzy zrobili sobie „przedstawienie” i schowali mi buty. Nic nie było w stanie mnie powstrzymać, ubrałem tenisówki, do wyjściowego ubrania i białej koszuli i poszedłem. Koledzy szli za mną i zaśmiewali się do łez. Halinka była wspaniała, i nic jej to nie przeszkadzało, dlatego randka się udała

Ale moja przygoda z internatem, została na 3 lata przerwana.

Wraz z awansem stanowiskowym i finansowym mojego Tatusia, został przekroczony próg dochodów i cofnięto mi stypendium.

W tej sytuacji Rodzice zdecydowali, że po wakacjach będę dojeżdżał do szkoły.

Do stacji kolejowej rowerem ok. 5 km, a dalej pociągiem ½ godz. Pociąg odjeżdżał o 6.10, w związku, z czym wstawałem o godz.5.00. Jesienią, można było jakoś wytrzymać, ale końcem Listopada i w zimie/ a w tych czasach zimy były śnieżne i mroźne, a z odśnieżaniem, było podobnie jak dzisiaj/ jazda na rowerze, nie należała do przyjemności. Często musiałem się przebierać w domu, u Babuni, gdzie zostawiałem rower, bo byłem całkowicie przemoczony lub oblepiony śniegiem. Po przyjeździe do Koźla, gdzie mieściła się szkoła, wchodziłem po kryjomu, do internatu, gdzie w pokoju kolegów, często „dosypiałem” godzinkę, w ciepłym łóżeczku przyjaciela, który wstał na pobudkę i szykował się do śniadania. Często przynosił mi kubek ciepłej kawy zbożowej z mlekiem, niekiedy kanapkę, wygospodarowaną ze skromnej racji śniadaniowej.

Nauka w szkole nie stanowiła dla mnie większych problemów. Polonistka była bardzo zadowolona ze mnie, chociaż moją piętą „Achillesową”, były biografie sławnych wieszczy i pisarzy. Ale wypracowania i analizy tekstów rekompensowały ten drobny mankament.

Od samego początku nauki, miałem szczęście do wspaniałych nauczycieli matematyki, którzy umiejętnie rozbudzili moje zdolności matematyczne.

W Technikum, nauczycielka wykładała matematykę tak, jakby to była historia albo geografia, ciekawie, przystępnie i obrazowo. Najtrudniejsze zagadnienia, na jej lekcjach, stawały się jasne i zrozumiałe. Nie oznacza to wcale, że wszyscy odbierali ją tak samo jak ja. Przez większość, uważana była za bardzo wymagającą, tzw.”kosę”.

Podczas ostatniego Zjazdu Absolwentów, z okazji 60-lecia powstania szkoły, usłyszałem od młodszych o ponad 15 lat kolegów, że nie potrafiła przekazać istoty zagadnień matematycznych, w sposób przystępny, a skupiała się jedynie na konsekwentnym wymaganiu wiedzy i surowym ocenianiu uczniów, budząc powszechny strach. No cóż, to jest właśnie subiektywna ocena tej samej osoby, przez różnych ludzi.

Ale niech nikt nie myśli, że we wszystkich przedmiotach byłem taki dobry, przedmioty zawodowe, sprawiały mi trudności z różnych powodów.

Albo trudno mi było zrozumieć pewne zagadnienia, albo za gadatliwość podpadłem nauczycielowi, albo jedno i drugie. Kłopoty miałam z mechaniki technicznej/ poprawka na koniec roku/, z rysunku technicznego oraz z wytrzymałości materiałów. Ale w ostateczności poradziłem sobie.

Nigdy nie byłem zbyt pokornym uczniem i z tego powodu miewałem kłopoty. Pamiętam, że jeden z nauczycieli, miał system odpytywania, szybko skojarzyłem to z systemem opisanym w„Szatanie z VII klasy”, i od tej pory nasze stopnie z tego przedmiotu, znacznie się polepszyły, bo każdy wiedział, kiedy będzie pytany. Ale nic nie trwa wiecznie, nauczyciel się zorientował, że coś jest na rzeczy i trochę zmienił zasady swojego systemu. Totalna klapa, szybko wyszło, kto był pomysłodawcą i oczywiście miałem poprawkę z tego przedmiotu.

Przez te 3 lata dojeżdżania do szkoły, praktycznie nie miałem czasu wolnego, poza sobotą i niedzielą, które miały swój ustalony porządek i rytm.

Wczesne wstawanie dojazd i powrót ze szkoły, powodowały, że w domu byłem koło 16.00, potem jeszcze odrabianie lekcji i nauka. Czasem, jeżeli nie było jakiś prac w domu, znalazła się chwilka na obejrzenie telewizji/ a tak, jako nieliczni, mieliśmy telewizor i połowa wsi przychodziła obejrzeć film czy premierę teatru telewizji/ lub przeczytanie jakiejś książki. W międzyczasie, zmieniliśmy miejsce zamieszkania, spowodowane przeniesieniem służbowym Tatusia, ale za to bliżej miałem do szkoły Już nie musiałem jeździć rowerem, tylko pociągiem i miejskim autobusem.

Cza biegnie bardzo szybko, nawet nie dłużył się bardzo, a stanąłem u progu V-klasy. Matura za pasem, zajęcia piątoklasistów były na II zmianę, bo stan osobowy szkoły zwiększył się i odczuwało się dotkliwy brak sal lekcyjnych.

W związku z tym, powróciłem do internatu, aby mieć dostęp do stołów kreślarskich i wspólnej nauki z kolegami. Ten ostatni rok w szkole, był dla mnie równie ważny jak pierwszy. Oprócz nauki, jako już dorosły mężczyzna, wkroczyłem w świat kontaktów z kobietami, nauczyłem się grać w brydża, trochę brzdąkałem na gitarze, akompaniując sobie do śpiewu, chadzałem do kawiarni i na potańcówki do hotelu pielęgniarek, przeżyłem pierwszą, drugą i kolejną miłość….”O roku ów”….byłeś bardzo ważny w moim zaczynającym się dorosłym życiu.

Czas przed maturalny, kurczył się bardzo szybko, zajęcia, projektowanie pracy dyplomowej, konsultacje u nauczycieli –promotorów, powodowały, że MATURA zaskoczyła wszystkich, że to już. Same egzaminy maturalne pisemne a potem ustne i w końcu obrona pracy dyplomowej i egzamin z przedmiotów zawodowych, jako jedno wejście przed oblicze komisji egzaminacyjnej, powodowały życie jak w transie, nie liczyło się nic, tylko matura.

Wyjście, po obronie pracy dyplomowej, było dla znakomitej większości z nas ulgą, odprężeniem i radością, że oto już jestem TECHNIKIEM, co w połowie lat 60-tych, miało naprawdę duże znaczenie i dawało pozycję zawodową. Praca dla ludzi ze średnim zawodowym wykształceniem, była na każdym kroku.

CHADZIAJ

Moja rodzina/rodzice, dziadkowie i ciocia-siostra Mamusi/ w 1945 roku, przyjechała do Głogówka, małego miasteczka, na południu Opolszczyzny, z bieszczadzkich Ustrzyk Dolnych, wybierając Polskę i polskość, w miejsce konieczności przyjęcia sowieckiego obywatelstwa i życia w komunistycznym Kraju Rad. Skuszeni propagandą powrotu Polski na prastare ziemie polskie, czyli jak wtedy mówiono Ziemie Odzyskane, wybrali Śląsk, w jak najbardziej ogólnym tego słowa znaczeniu. Przed repatriantami, stały do wyboru duże miasta takie jak Wrocław, Katowice i cały Śląsk, Opole, cały szereg miast i miasteczek oraz wsi, prawie wyludnionych przez wojnę. Ci, którzy zostali to ludzie, którzy od dziada-pradziada tu mieszkali, żyli i czuli się Ślązakami. Nie Niemcami, /chociaż doskonale mówili po niemiecku, czasem tylko w tym języku/ i nie Polakami, jak by chcieli niektórzy propagandyści, to byli po prostu Ślązacy. Przez lata musieli lawirować, pomiędzy tymi opcjami narodowościowymi. Ale zawsze byli stąd. Mój Dziadziuś /ze strony Mamusi/zadecydował o miejscu osiedlenia, oczarowany urodą małej stacyjki kolejowej /był kolejarzem prze całe życie zawodowe/, oraz klimatem tego małego miasteczka, które pomimo zniszczeń wojennych, zachowało swoisty urok i czar. Ja oczywiście też przyjechałem, co prawda, jako jeszcze byt niesamodzielny, /bo w wygodnym opakowaniu z mojej Mamusi/. Po dwu miesiącach koczowania, w zbiorowych punktach zakwaterowania PUR/Polskiego Urzędu Repatriacyjnego/, przyszedłem na świat, na terenie fabryki ciastek „Piast”, jako pierwszy polski obywatel, urodzony po wojnie w tym miasteczku. W tym samym czasie

 Rodzice i Dziadkowie, otrzymali samodzielne mieszkania.

Decyzja o osiedleniu w tym miejscu, z czego Dziadziuś zupełnie nie zdawał sobie sprawy, zaważyła na losach naszej rodziny, przypisując nas do społeczności małomiasteczkowej, z której trudno było, przebijać się do szerokiego świata. Ale takie to były czasy, takim był mój ukochany Dziadziuś- kolejarz o szczerym sercu i złotych rękach do wszystkiego. Po nim i po Tatusiu, odziedziczyłem zamiłowania politechniczne.

Moja pamięć sięga czasów, kiedy jako 3-4 latek, beztrosko i szczęśliwie bawiłem się z innymi dziećmi, w ruinach zbombardowanych i spalonych okolicznych domów i we wrakach czołgów, które stały na złomowisku, oraz innych „wspaniałych” miejscach. Na wieść o nich nasi rodzice bledli ze strachu i tłumaczyli nam, jakie to niebezpieczne, przy pomocy ojcowskich pasków od spodni.

W moim miasteczku/tak jak na całym Śląsku/, społeczeństwo dzieliło się na „chadziajów” i „hanysów”, czyli na przyjezdnych ze wschodu i miejscowych.

Pomimo tych niemiłych epitetów, ludzie żyli zgodnie, mozolnie odbudowując to, co zniszczyły działania wojenne. Oczywiście tu i ówdzie /po wypiciu zbytniej ilości alkoholu/ wybuchały konflikty, a wtedy górę brały emocje, z rękoczynami i wypominaniem „szwabom”, kto wygrał wojnę /z perspektywy czasu, wiem, że zwycięzca nie zawsze dobrze na tym wychodzi/.

Ale generalnie, powoli następowała integracja tych dwu, różniących się kulturowo, ale połączonych wspólną wiarą społeczności. Chociaż często modlili się w różnych językach- polskim i niemieckim, to w tych modlitwach, przykazania boskie dotyczyły tego samego. Większość moich rówieśników, mówiła po niemiecku, więc chcąc się porozumieć, musiałem się nauczyć tego języka. Przyszło mi to dość łatwo/ tak oceniali to rodzice/ i dzisiaj z perspektywy czasu żałuję, że nie wykorzystałem tej zdolności i nie doskonaliłem znajomości języka, ale należy pamiętać, że na przełomie lat 40-tych i 50-siątych, był to język wroga i jako taki tępiono go na wszelkie sposoby. Mimo tego śląskie „ołmeczki”, w sklepach liczyły po niemiecku, a między sobą i w większości rodzin, tak rozmawiano/, za co często spotykały ich szykany/. Ten czas, mojego dorastania, poznawania „niemieckości sąsiadów, bo byłem bardzo często, jako kolega ich dzieci, zapraszany do domu na „sznitkę” chleba z „fetem”, albo „szolkę”/kubek/ napoju z łusek kakaowych, takiej namiastki kakao, do dzisiaj wspominam ze smakiem i rozrzewnieniem. Te wizyty w śląskich, ale i niemieckich domach, poznawanie języka, zwyczajów i zachowań, było swoistą szkołą tolerancji i szacunku dla innej kultury i w ogóle inności. A opowiadanie o tym rodzicom, pozwalało zbliżyć się do siebie również osobom starszym, powoli zacierając wzajemną niechęć przyjezdnych i miejscowych. Wiele wody musiało upłynąć w Odrze i mojej Osobłodze, aby obie grupy kulturowe i narodowościowe stworzyły w miarę jednolitą społeczność miejską, chociaż do dzisiaj rysują się na niej pęknięcia. Są one jednak stymulowane bardziej polityką niż innymi czynnikami. Oczywiście nikt nie zapomina o swoich korzeniach, kultywując zwyczaje, chroniąc gwarę i kulturę, ale ostre podziały sprzed 60-ciu lat już się zatarły

Ponieważ dawno temu opuściłem swoje rodzinne strony, przenosząc się z rodzicami, a potem z własną rodziną, w różne miejsca, lądując w końcu w Opolu, to z moją opinią w tym temacie, wiele osób może polemizować.

Wracając do głównego wątku moich wynurzeń, nie mogę pominąć okresu wczesnej edukacji w szkole podstawowej. Czas beztroskiego dzieciństwa minął, dla moich kolegów z podwórka, język polski był w większości całkowicie nieznany/ nie licząc popularnych zwrotów i niektórych niecenzuralnych słów/.Byli ciężko doświadczani przez nauczycieli, którzy nie stosowali wobec nich żadnej taryfy ulgowej. Teraz role się odwróciły, to ja im pomagałem opanować język polski, na tyle, na ile dziecko to potrafiło. Nasze wzajemne relacje w kilku przypadkach zamieniły się w przyjaźń. Z tego czasu pamiętam kilka zdarzeń, które szczególnie utkwiły w mojej pamięci. Będąc „piątkowym” uczniem, w drugiej klasie, w wieku 8-9 lat, w ”nagrodę” przyjęto mnie do szkolnej organizacji pionierów, co wiązało się z pewnym rytuałem. Nie zapomnę, jak ja, mały, bardzo nieśmiały chłopczyk, w białej koszulinie i krótkich spodenkach, stałem na apelu szkolnym, przed uczniami całej szkoły podstawowej i Liceum oraz gronem pedagogicznym/ a było to z 200 osób/, i musiałem publicznie opowiedzieć swój życiorys. Drżącym i łamiącym się głosikiem, mówiłem: „Ja……….., urodziłem się w rodzinie robotniczej, z ojca   , matki     , w dniu      .Proszę zgromadzony tutaj kolektyw szkoły, o przyjęcie mnie w szeregi organizacji Pionierskiej, aby umacniać przyjaźń z bohaterskim narodem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich…..”, a Kierownik szkoły, zawiązał mi pod szyją czerwoną chustę. Tekst mojego wystąpienia, został oczywiście zredagowany przez nauczyciela. To zdarzenie, zostało prze ze mnie opisane, nie ze względu na jakiekolwiek znaczenie ideowe /jak tego chcieli Ci, którzy je zorganizowali/, ale po to, aby pokazać młodemu pokoleniu, jaka była indoktrynacja dzieci w tamtym czasie. Z tamtego okresu, pamiętam również dzień śmierci Józefa Stalina, przywódcy Z.S.R.R. Z wszechobecnych „kołchoźników”/głośników lokalnego radiowęzła/, płynęła żałobna muzyka, a na organizowanych licznie apelach i masówkach, ludzie płakali…….A ja długo, nie mogłem zrozumieć, dlaczego mój Tatuś i Dziadziuś, siedzieli w domu, przy butelce wódki i mieli doskonałe humory…

Rok 1954, to czas pierwszej fali wyjazdów do Niemiec/RFN/ w ramach łączenia rozdzielonych przez wojnę rodzin. Poznaję gorycz łez rozstania z serdecznymi przyjaciółmi, jesteśmy przekonani, że już nigdy się nie spotkamy. Jak prawdziwe jest powiedzenie: „Nigdy, nie mów nigdy”, przekonaliśmy się po ponad 40-stu latach, po transformacji ustrojowej.

Wskutek zmiany pracy mojego Ojca, na 6 lat zamieszkaliśmy na wsi, pod Głogówkiem, gdzie oprócz małżeństwa nauczycieli i naszej rodziny, pozostali mieszkańcy byli Ślązakami, z dziada, pradziada. Nie była to społeczność jednorodna, bo dzieliły ich korzenie przodków. Byli wśród nich powstańcy śląscy i ich potomkowie, ale również uczestnicy walk z powstańcami, ze strony niemieckiej, byli też weterani II wojny światowej, którzy walczyli w armii niemieckiej.

 Ale, na co dzień, nikt postronny, nie był w stanie, domyślić się jakiejkolwiek różnicy między nimi.

My, jako przyjezdni, narodowości polskiej, zostaliśmy przyjęci do społeczności wiejskiej bez entuzjazmu, ale i bez otwartej niechęci. W dużym stopniu, wpływ na to miała profesja mojego Ojca, który był dobrym elektrykiem, a na zmechanizowanej wsi, bardzo był potrzebny ktoś, kto potrafił naprawić instalację elektryczną lub przezwoić silnik. Ten okres mojego dorastania, w wiejskim-śląskim środowisku, miał największy wpływ na kształtowanie mojego charakteru. To tutaj poznawałem Ślązaków, ludzi o szczerych sercach i otwartych charakterach, którzy byli gotowi zawsze pomóc potrzebującym i podzielić się tym, co mieli, choć czasy lat 50-tych, były ciężkie dla wszystkich. Tutaj uczyłem się gwary śląskiej, zwyczajów ludowych, pracy na roli i w gospodarstwie, bo w czasie wakacji /jak również wtedy, gdy była moja pomoc konieczna/, pomagałem sąsiadom. To tutaj na starorzeczu Osobłogi, uczyłem się łowić ryby i raki, a koledzy nauczyli mnie sztuki pływania, najbardziej radykalną metodą, wrzucając mnie na głęboką wodę. Pomimo tego, że Głogówek, był oddalony o 5km, to właśnie w mieście kończyłem szkołę podstawową, bo na wsi, szkoła była 4-ro klasowa. Do dzisiaj szczycę się tym, że znałem osobiście p.Tomasza CUBERA, znakomitego witrażystę i społecznika lokalnego, a z najstarszym synem /też obecnie znanym mistrzem witrażu/chodziłem do jednej klasy, i byłem częstym gościem w ich domu, bo moi dziadkowie, sąsiadowali z nimi przez płot. Zawsze zachłannie szukam informacji o tych okolicach, bo one są moje. Pomimo tego, że dawno tam nie mieszkam, to czuję wielki sentyment do tych okolic. Ten okres, miał tak silny i zdecydowany wpływ na moje życie i osobowość, że dzisiaj na pytanie, skąd jesteś, odpowiadam bez namysłu ze Śląska Opolskiego, a to, że jestem ślązakiem było i jest dla mnie oczywiste. Chociaż nie ukrywam tego, że w Bieszczadach, czuję się wspaniale, żyje tam cała rodzina, ze strony mojego Ojca i kiedy wyjeżdżam, po skończonym urlopie, to w duszy czuję jakiś smutek. Jednak na Opolszczyźnie jestem u Siebie, tu są groby moich Dziadków, mojej Mamy i innych bliskich. Tutaj jest moja mała Ojczyzna, albo Heimat, jak mówią moi niektórzy przyjaciele. Ale przede wszystkim, jestem POLAKIEM.

I dlatego, bardzo „boli” mnie polityczne rozgrywanie, spraw narodowościowych, szczególnie w okresach, kampanii wyborczych. Czas, który przez ponad 60 lat, zabliźniał „rany” podziałów narodowościowych, po to, aby ludzie żyjący na tej ziemi, nauczyli się współżycia, tolerancji i poszanowania własnej odrębności wynikającej z pochodzenia przodków, zrobił swoje. Dowodem są mieszane małżeństwa, ich dzieci szanujące zwyczaje i kulturę z obu stron. Ale politycy, próbują wskrzeszać” demony” z przeszłości. Sprawy napisów na pomnikach upamiętniających poległych, podczas wojen światowych mieszkańców jakiejś miejscowości, wytykanie komuś Dziadka w Wermachcie, straszenie narodowością śląską, jako ukrytą opcją niemiecką, oraz spory o treść uchwały upamiętniającej powstania śląskie, powodują, że wśród spokojnych ludzi, sąsiadów, budzą się niepotrzebne nikomu emocje. Mam nadzieję, że te działania, nie spowodują nieodwracalnych szkód w procesie integracji społeczności lokalnej.

Kwiecień 2011

Wstęp do pisania

Od dawna, tkwiła we mnie potrzeba spisania pewnych przemyśleń, swojego skromnego życia.

Pod stwierdzeniem skromne rozumiem przeżyty czas który nie zrewolucjonizował świata ,niemniej jednak w pewnych okresach był ciekawy i dawał poczucie spełnienia, w innych dramatyczny bez widoków na pomyślne rozwiązanie. Jednak z jego upływem, wszystkie zdarzenia, bez względu na ich zabarwienie, łagodniały a on toczył się dalej spokojnie. Można by życie przyrównać do rzeki, która z początku płynie spokojnie potem przyspiesza i staje się burzliwa, by po wpłynięciu na równiny, meandrować, szukając miejsc do spokojnego przepływu, a napotykając przeszkody gwałtownie wzbiera w moc, do ich pokonania. To porównanie do wody, odsłania jeden z żywiołów, który był i jest obecny w moim życiu, raz przyjazny, raz wrogi, ale ciągle fascynujący. Obecnie, kiedy jestem w wieku dojrzałym, znowu stanowi dla mnie zagrożenie, ale z zupełnie innej przyczyny, ale o tym potem.